Natuurbehoud is tegenwoordig een belangrijk onderwerp. We vergeten echter dat in het Frankrijk van de 20e eeuw, tijdens het verval van de plattelandssamenleving, Franse vrouwelijke auteurs zich al hadden toegelegd op het schrijven over de natuur. Zo slaagden ze erin om zich aan het schrijverschap te wijden, ondanks het feit dat vrouwen werden geacht niet het abstracte denkvermogen te hebben dat nodig was voor literaire creatie. Hoewel dit idee vandaag de dag terecht wordt bekritiseerd, blijven sommige vrouwelijke auteurs uit het verleden onopgemerkt in de literatuurgeschiedenis. Dit project zal deze vrouwen, sommige vergeten, sommige beroemd, de aandacht geven die ze verdienen door middel van een ecopoëtische (her)lezing. Een decennium geleden leidde een groeiend milieubewustzijn tot de opkomst van de “écopoétique” in de Franse literaire kritiek. Voortbouwend op de ecokritiek nodigt deze discipline, die de relaties tussen literatuur en natuur bestudeert met een focus op de vorm van de tekst, ons uit om terug te keren naar het verleden en soms over het hoofd geziene literaire werken te (her)ontdekken. Ze zal bestuderen hoe en in welke mate de natuur zich manifesteert in de teksten van Colette, Bemer-Sauvan, Borrély en Mauron. Ze zal de strategieën analyseren die deze auteurs gebruiken om het minerale, plantaardige en dierlijke rijk af te beelden, evenals de diepgang en de manier waarop ze in hun teksten waarde toekennen aan de natuur. Verder onderzoek ik de invloed van plaatsen en herinneringen in hun weergave van de natuurlijke wereld. Op deze manier verkent Mv. Coppieters de vrouwelijke literaire verbeelding, die niet noodzakelijkerwijs overeenkomt met de stereotypen die ermee geassocieerd worden.