De in omvang toenemende beschikbaarheid van informatie is in een stroomversnelling geraakt sinds de opkomst van het internet. Onderzoek wijst uit dat die verandering een niet te onderschatten impact heeft op de manier waarop kennis wordt erkend en verworven. Dit project wil de effecten van deze epistemologische verschuiving op de roman als literair genre in kaart brengen. Daarbij vertrek ik vanuit de hypothese dat de categorie van het sublieme ons kan helpen begrijpen hoe literaire fictie deze veranderingen voorstelt. In de esthetiek van het sublieme vindt de roman namelijk een adequate vorm voor de onbevattelijke omvang van het internet. Om beter te begrijpen hoe de roman dit bewerkstelligt, baseer ik me op een gevarieerd corpus van Nederlandse en Vlaamse romans gepubliceerd na 2000. Daarbij besteed ik aandacht aan twee basisdomeinen: wereld en identiteit. Hoe verwerven personages kennis over hun (fictionele) werelden via online bronnen, en hoe creëren en beheren ze hun identiteit in een virtuele omgeving? Mijn narratologische analyse maakt gebruik van kernbegrippen uit cyberculture studies (bv. virtuele realiteit). Die verbind ik met narratologische categorieën zoals setting, personages en vertelling. Op die manier draagt mijn onderzoek niet alleen bij aan een beter begrip van hoe de Nederlandstalige literaire roman reageert op de epistemologische impact van het internet. Het opent zo ook nieuwe perspectieven op de positie van de hedendaagse roman in het internettijdperk.