Taeuber, Hennings en Perrottet waren pioniers van de historische avant-garde. Als leden van het Dadaïsme (°Zürich, 1916) dreven ze de spot met gevestigde artistieke waarden en experimenteerden ze met taal, logica en identiteit op een interdisciplinaire manier. Toch werden ze nauwelijks vermeld in de overvloed aan Dada bronnenmateriaal, waaronder manifesten, magazines en verslagen. Hun status als performance kunstenaars werd grotendeels overschaduwd door de enge fixatie op hun aantrekkelijke levensstijl en verschijning. Hierdoor kwamen ze weinig aan bod in historisch onderzoek. Pas recent begonnen onderzoekers zoals Dech en Deepwell de geschiedenis van de avant-garde te herschrijven vanuit een feministisch standpunt. Toch blijven deze studies vooral beschrijvend: diepgaand onderzoek naar de performances van vrouwelijke Dada kunstenaars is schaars. De voorkeur voor tekst en beeld over beweging en proces in de kunstgeschiedenis, zorgde ervoor dat de dansende lichamen nagenoeg onzichtbaar bleven. Het was nochtans precies door hun lichamelijke interventies dat ze de heersende concepten over logica en identiteit in vraag stelden. Dit project doelt op het verbreden van de Dada geschiedenis vanuit een lichamelijk perspectief om zo de artistieke erfenis van de vrouwelijke Dada kunstenaars in een correct daglicht te stellen en hun sleutelrol in de beweging te belichten. Daarnaast wil ik hiermee het getrainde lichaam van de dansers en hun specifieke bewegingen belichten.