Decentralisering, de machtsoverdracht van de centrale staat naar de regio’s, wordt vaak gezien als een manier om conflicten tussen etnische groepen in verdeelde staten op te lossen. Sceptici beweren echter dat decentralisering het conflict nog versterkt. Onderzoek naar dit onbeslechte debat focust doorgaans op (onder meer) gewelddadige etnische conflicten, of op de impact van decentralisering op separatisme of regionale identificatie. Daarmee wordt slechts een deel van het verhaal verteld. Of decentralisering ook de polarisering tussen etnische groepen kan verminderen (door ze hun eigen weg te laten gaan als het samen niet meer lukt), en of men er (zo) voor kan zorgen dat groepen minder met elkaar in conflict gaan en dat zij conflicten ook vlotter kunnen oplossen, werd tot nu verrassend weinig onderzocht. Nochtans zijn ook dat belangrijke redenen waarom staten, en zeker Westerse staten, voor decentralisering kiezen. Onze studie wil dit hiaat aanpakken. Dat doen we door een kritische case -België- over een lange periode te bestuderen. Op basis van tijdreeksanalyses bekijken we de impact van decentralisering op (1) de inhoudelijke verdeeldheid tussen Vlaamse en Franstalige elites (1978-2019) en (2) de mate waarin zij erin slagen samen te onderhandelen en conflicten op te lossen (1945-2019). Daarbij onderzoeken we niet alleen de impact van decentralisering in zijn geheel, maar testen we ook of deze impact zich na 1995 (op diverse vlakken een mijlpaal) versterkt doorzette.