Door middel van een diepgaande analyse van vroegmoderne theorieën over het beeld laat dit boek zien dat het vroegmoderne denken, en dus ook het begrip van het beeld, fundamenteel verschilde van het onze, en dat Rubens een fundamentele rol speelde in wat uiteindelijk de triomf van de schilderkunst zou worden. Om dit te doen, betoogt dit boek ten eerste dat redeneren gebaseerd was op het concept van de quaestio, wat betekent dat de vraag even belangrijk werd gevonden als het antwoord. Ten tweede, omdat deze schilders een visuele vraagsyntaxis ontwikkelden om de kijker te verleiden, onderzoekt het boek een contemporaine teksten om het contemporaine oog empirisch te definiëren - niet als een enkele positie, maar als een verscheidenheid van voortdurend verschuivende meningen.  Ten derde toont het boek aan dat Rubens zich uiteindelijk realiseerde dat schilderkunst de kracht had om religieus te zijn - in plaats van een middel om religie op te wekken.