Het is algemeen geweten dat ons gebouwenpark sterk verouderd is en een belangrijke aandeel heeft in de uitstoot van emissies. Europa stelt zich tot doel om tegen 2050 te streven naar een CO2 neutrale economie. Om dit te bereiken is het nodig om de juiste strategieën te ontwikkelen die toelaten om de vooropgestelde CO2 reductie te realiseren. De vraag stelt zich welke strategieën daarvoor interessant zijn vanuit milieuoogpunt en kostenperspectief. De transitie naar een CO2 neutraal gebouwenpark brengt immers ook enorme materiaalstromen met zich mee die nodig zijn voor energetische renovaties en nieuwbouw. Daarom moet er

• een evenwicht gezocht worden tussen energieverbruik in gebruiksfase (operationeel energieverbruik) en materiaalgebruik (ingebedde energie),
• onderzocht worden welke maatregelen of combinaties van maatregelen op vlak van gebouwschil en technische installaties de voorkeur hebben, en
• vanaf wanneer afbraak + vernieuwbouw interessanter wordt dan een verregaande energetische renovatie,

en dit voor verschillende gebouwtypologieën (e.g. rijwoning, open bebouwing, appartement, kantoor) met verschillende inherente kwaliteit (e.g. isolatiegraad, bestaande installaties).

De focus op één parameter (typisch energieverbruik of kost) leidt tot suboptimale scenario’s omdat de CO2 impact van materialen niet wordt meengenomen. Daarbij komt dat bij energetisch performante gebouwen men een verschuiving ziet naar een grotere impact van de gebruikte materialen dankzij de beperkte energievraag.

Door een multi-criteria benadering te ontwikkelen worden renovatiestrategieën beoordeeld zowel op vlak van milieu-impact en CO2 emissies (LCA), werkelijk energieverbruik en levenscycluskost (LCC), en waarbij ook aspecten zoals circulariteit en thermisch comfort worden meegenomen. Dit moet toelaten om robuuste optimale strategieën te definiëren om het gebouwpatrimonium te upgraden, die mee het toekomstig renovatiebeleid kunnen vormgeven.