Niets lijkt zo vreemd aan wetenschappelijke activiteit als het nomadische leven, d.w.z. een niet-sedentair bestaan, voortdurend in beweging en met een instabiele identiteit, een identiteit die niet strikt verbonden is met een specifieke plaats. Bovendien klinkt nomadische cultuur vanuit een bepaald perspectief bijna als een oxymoron: cultuur is altijd verbonden met vaste plaatsen en hun mogelijke transformaties door de eeuwen heen. Maar wat als classici een nomadisch perspectief aannemen om oude teksten te lezen? Braidotti identificeerde een “nomadische theorie” die zich verzet tegen neoliberale concepten van cultuur door de nadruk te leggen op alteriteit, postmenselijke andersheid en de relevantie van de omgeving.  In deze project, dat de titel draagt van een boek dat de Bruce Chatwin wilde schrijven maar niet kon voltooien, lanceer ik de hypothese van een nomadische benadering van oude teksten, met als doel een nieuw perspectief te bieden op de huidige debatten die woekeren rond de discipline van de Klassieken, haar rol in de hedendaagse cultuur en haar onzekere toekomst.