Een van de voornaamste manieren om het manoeuvreergedrag van schepen te kennen is door deze op schaal te beproeven in een sleeptank als alternatief voor het nog steeds tijdsintensieve numeriek werk door middel van Computational Fluid Dynamics. In een sleeptank wordt het scheepsmodel onderworpen aan een reeks trajecten, waarbij een sleepwagen het scheepsmodel dwingt om deze trajecten te volgen en tezelfdertijd de hydrodynamische krachtwerking op het schip wordt geregistreerd. Dit laat toe om wiskundige modellen te brouwen van deze krachten en deze te implementeren in een scheepsmanoeuvreersimulator. Deze laatste zorgt er voor dat scheepslui adequaat getraind kunnen worden, of dat er alternatieve havenlayouts getoetst kunnen worden aan het manoeuvreergedrag, alvorens de havens of zelfs schepen gebouwd worden.

Een belangrijk nadeel van sleeptanks zijn de eindige afmetingen in het horizontale vlak. Deze lijken een invloed uit te oefenen op de waargenomen metingen en deze invloed wordt belangrijker naarmate de waterdiepte afneemt, wat net het gebied is dat het meest gebaat is bij training en scenario-analyses van havens. Het gevolg hiervan is dat het manoeuvreergedrag een inherente fout kan bevatten.

Het doel van het onderzoek is om de effecten van het eigen manoeuvreergedrag en het effect dat te wijten is aan de afhankelijkheid van de eindige laterale afmetingen te scheiden van elkaar.