Polyploïdie speelt een belangrijke rol in de evolutie, levert een 'reserve' genetisch materiaal op en neemt toe
genetische nieuwheid. Echter, polyploïden moeten hun cellulaire machinerie aanpassen aan het momentane
verdubbeling van chromosomen, in het bijzonder de segregatie van chromosomen tijdens meiose, sinds
willekeurige cross-overs tussen elk exemplaar kunnen de reguliere chromosomale segregatie in gevaar brengen.
Polyploïdie bij dieren is zeldzaam en de meeste polyploïde dieren planten zich aseksueel voort. De Amphibia is de
enige uitzondering bij gewervelden met meerdere onafhankelijke seksuale reproducerende polyploïden
afstammelingen, zoals in het Australische kikkergeslacht Neobatrachus. Onze voorlopige resultaten vergelijken
nucleotide diversiteit en differentiatie tussen de diploïde N. pictus en de tetraploïde N. sudellae
laten zien dat potentieel geselecteerde genen in het tetraploïde zijn verrijkt voor motorische activiteit van microtubuli
functie. Dit suggereert modificaties van het homologe paringsproces tijdens meiose.
Om het mechanisme van de meiose aanpassing in Neobatrachus te verduidelijken, zullen we het genoom van de
diploïde N. pictus. Het Neobatrachus-referentiegenoom zal slechts een derde beschikbaar genoom zijn voor de
Bestel Anura en de eerste voor de Superfamily Hyloidea. Door het uitbrengen van laagdekkingsgenoomgegevens
voor de rest van het geslacht zullen we haar evolutionaire geschiedenis reconstrueren en potentieel identificeren
geselecteerde regio's en adaptieve veranderingen in tetraploïden vergeleken met diploïden. Dit levert de eerste op
beschrijving van het aanpassingsmechanisme voor polyploïdie bij dieren.