Bij het modelleren van fysische problemen wordt vaak gebruik gemaakt van gewone differentiaalvergelijkingen. Veel van deze vergelijkingen zijn niet analytisch oplosbaar en numerieke methoden worden gebruikt om de oplossing te benaderen. Gewoonlijk gebruikt men Runge-Kutta- of meer-staps-methoden en voor veel problemen volstaat deze werkwijze. Voor een aantal problemen echter zijn deze klassieke codes te algemeen en leiden gespecialiseerde algoritmen, die rekening houden met de karakteristieke eigenschappen van het probleem, tot betere resultaten. Zo kunnen specifieke algoritmes worden opgesteld voor sterk oscillatorische problemen (bvb. Sturm-Liouville problemen).