Volgens het beginsel van procedurele autonomie zijn de lidstaten van de EU vrij om te bepalen
hun eigen nationale procedureregels in het kader van de toepassing van de wetgeving inzake consumentenbescherming.
De nationale procedureregels moeten echter voldoen aan de beginselen van gelijkwaardigheid en doeltreffendheid.
Deze beginselen impliceren 1) dat nationale procedurele procedureregels zonder moeten worden toegepast
onderscheid, of de vermeende inbreuk het Unierecht of het nationale recht is en 2) dat
nationale procedureregels maken het voor consumenten niet onmogelijk of uiterst moeilijk om dat te doen
hun door de EU-wetgeving verleende rechten uitoefenen. Beide principes, evenals de interpretatie van bepaalde
open normen hebben een essentiële rol gespeeld in de jurisprudentie van het Europees Hof van Justitie
wetgeving ter bescherming van de consument en hebben geleid tot een beperking van de procedurele autonomie. De
doel van dit onderzoek is om erachter te komen 1) in welke mate de lidstaten van de EU nog steeds vrij zijn om
vaststellen van nationale procedureregels in het kader van de wetgeving inzake consumentenbescherming, 2) tot wat
mate waarin de jurisprudentie van het Hof van Justitie afwijkt van de traditionele beginselen van het Belgische procesrecht en 3)
in hoeverre de eisen van de jurisprudentie van het Europees Hof van Justitie inderdaad zijn
toegepast door de Belgische rechtbanken. Aangezien de eerste twee vragen vooral theoretisch van aard zijn,
het derde deel is empirisch en vereist een grondige analyse van de Belgische rechterlijke beslissingen met betrekking tot
consumentenwetgeving.