Depressie is prevalent, en wordt gekenmerkt door afwijkende prefrontale en fronto-limbische connectiviteit, geassocieerd met problemen in executieve functies (e.g., werkgeheugen) en maladaptieve emotie regulatie. Prefrontale transcraniële gelijkstroomstimulatie (tDCS; i.e., een non-invasieve hersenmodulatie techniek die hersenactiviteit beïnvloedt) wordt populairder als een potentieel goedkope, gebruiksgemakkelijke, en zelf-toedienbare behandeling voor depressie. Echter, de effecten van tDCS zijn matig, en er is een grote variabiliteit in de klinische respons. Op basis van placebo-mechanismen hebben de verwachtingen die mensen hebben omtrent de effectiviteit van een behandeling een invloed op de klinische respons, en het wordt geopperd dat een aanzienlijk deel van tDCS responsiviteit te wijten zou zijn aan non-specifieke, verwachtingseffecten, maar het aandeel van deze is onduidelijk. Daarnaast toont onderzoek aan dat tDCS effectiever is wanneer het toegediend wordt in een context (e.g., cognitieve taak, training) die dezelfde hersengebieden activeert als de doelgebieden van tDCS. Vanuit dit perspectief is het mogelijk dat positieve verwachtingen het effect van prefrontale tDCS versterken, gezien prefrontale hersengebieden betrokken zijn bij verwachtingen. Het doel van dit project is dus om a) het aandeel van non-specifieke tDCS effecten, en b) hoe expliciete verwachtingen interageren met tDCS, te onderzoeken op processen die relevant zijn voor de pathogenese van depressie.