Constructies worden standaard ontworpen om instorting tijdens de groeifase van brand te voorkomen, zodat evacuatie niet in het gedrang komt. De stabiliteit in de koelfase van de brand wordt niet beschouwd. Dit vormt een gevaar voor de brandweer, en is een probleem voor duurzaamheid. Het idee om constructies te ontwerpen met oog voor de koelfase vindt meer en meer weerklank, maar wordt gehinderd door fundamentele tekorten in kennis: (i) De koelfase wordt niet goed beschreven door de huidige modellen; (ii) Er is een tekort aan data omtrent materiaaleigenschappen tijdens de koelfase; (iii) Rekenmodellen voor het gedrag van constructies bij brand zijn gevalideerd met het oog op de groeifase; (iv) De evaluaties gaan gepaard met grote onzekerheden, en huidige ingenieursmethodes houden hier onvoldoende rekening mee. Deze fundamentele tekorten worden in het huidig voorstel aangepakt. In de eerste fase wordt de stand van de wetenschap samengebracht in publiek toegankelijke databases. De tweede fase bestaat uit het gedetailleerd modelleren van brandgedrag, een experimentele campagne omtrent de materiaaleigenschappen en structureel gedrag van beton tijdens de koelfase, en het ontwikkelen van geavanceerde rekenmodellen. Hierbij worden innovatieve proefopstellingen gebruikt, data wordt opgeslagen in publieke databases, en onzekerheden gekwantificeerd. In de derde fase wordt een betrouwbaarheidsconcept uitgewerkt voor het brandveilig ontwerp van constructies voor realistische branden.