Hier is de vertaling van het abstract naar het Nederlands:

Deze thesis onderzoekt de impact van voorlopige en beschermende maatregelen (de zogenaamde “dringende maatregelen”) die worden uitgevaardigd door de Inter-Amerikaanse Commissie voor de Rechten van de Mens en het Inter-Amerikaanse Hof voor de Rechten van de Mens in gevallen van extreme urgentie, ten behoeve van personen die van hun vrijheid zijn beroofd en die geconfronteerd worden met of risico lopen op mensenrechtenschendingen. Dringende maatregelen zijn bedoeld om individuen in kritieke en urgente situaties te beschermen tegen onomkeerbare schade. Dit onderzoek richt zich specifiek op gedetineerden in Ecuador en Peru en maakt deel uit van het bredere IMPACTUM-project, gefinancierd door de European Research Council.

Hoewel zowel Ecuador als Peru de negen kernverdragen voor internationale mensenrechten hebben geratificeerd, voldoen hun gevangenissystemen — net als in veel andere Latijns-Amerikaanse landen — niet aan de minimale internationale mensenrechtennormen. Rapporten van VN-Speciale Rapporteurs en regionale mensenrechtenorganisaties documenteren aanhoudende problemen zoals overbevolking, geweld, uitbraken van ziekten, gebrek aan medische zorg en sterfgevallen. Ondanks het bestaan van internationale juridische mechanismen die gedetineerden moeten beschermen, worden deze normen in de praktijk grotendeels niet nageleefd, wat wijst op diepgewortelde structurele tekortkomingen binnen de gevangenissystemen.

Deze dissertatie onderzoekt de kloof tussen mensenrechtenwetgeving—specifiek dringende maatregelen—zoals die op papier is vastgelegd, en de daadwerkelijke implementatie ervan in de gevangeniscontext. Ze analyseert hoe internationale mensenrechtenbeslissingen over dringende maatregelen worden aangenomen, betwist en getransformeerd in lokale contexten, onder invloed van politieke, economische en sociale factoren. Daarbij wordt rekening gehouden met historische erfenissen, waaronder kolonialisme, autoritaire regimes, neoliberale strafrechtelijke beleidsmaatregelen en culturele praktijken, als factoren die bijdragen aan aanhoudende mensenrechtenschendingen in Ecuadoriaanse en Peruaanse gevangenissen.

Een belangrijke bijdrage van dit onderzoek is het genderperspectief, waarbij wordt onderzocht hoe gender de impact van dringende maatregelen beïnvloedt. Het onderzoek positioneert gender als de onafhankelijke variabele en de impact van de maatregelen als de afhankelijke variabele, met als doel te bepalen in hoeverre gender de uitkomsten van de maatregelen beïnvloedt. Op basis van jurisprudentieanalyse identificeert het onderzoek vier belangrijke interveniërende variabelen die mogelijk de impact van dringende maatregelen vormgeven, elk gekoppeld aan de belangrijkste actoren die betrokken zijn bij hun aanvraag en implementatie: (1) Begunstigden van de maatregelen (individuele gedetineerden en hun families); (2) het maatschappelijk middenveld (zoals mensenrechtenorganisaties die opkomen voor de rechten van gedetineerden); (3) Rechters (en hun rol bij de interpretatie en handhaving van beslissingen); (4) De staat (overheidsinstanties en functionarissen verantwoordelijk voor de uitvoering).

Door deze dynamieken te analyseren, draagt deze thesis bij aan bredere debatten over de impact van internationale mensenrechtenmechanismen, de beperkingen van juridische kaders bij de bescherming van kwetsbare bevolkingsgroepen en de structurele uitdagingen binnen gevangenissystemen in Latijns-Amerika. Uiteindelijk streeft het onderzoek ernaar de kloof te overbruggen tussen mensenrechtenwetgeving in theorie en de handhaving ervan in de praktijk, en biedt het kritische inzichten in hoe internationale juridische mechanismen—en meer specifiek de dringende maatregelen — functioneren binnen complexe sociaal-politieke realiteiten.