Bij het gebruik van een taal schakelen tweetaligen herhaaldelijk hun cognitieve controlenetwerk in om interferentie met andere talen op te lossen, die door de parallelle activatie van de niet-doeltaal ontstaat. In vergelijking met eentaligen leidt dit mogelijk tot structurele en functionele verschillen die verantwoordelijk zijn voor cognitieve reserve bij oudere tweetaligen of zelfs bij personen met neurodegeneratieve aandoeningen. In tegenstelling tot de verbeterde cognitieve controle bij tweetaligen, vertonen volwassenen met ontwikkelingsstotteren tekorten in cognitieve controle. Aangezien tweetaligheid en stotteren een gemeenschappelijke cognitieve basis lijken te hebben, rijst de vraag of tweetaligheid meer een beschermende of net risicofactor is voor stotteren. Het doel van dit project is om de fundamentele organisatie van cognitieve controle van het taalnetwerk betrokken bij spraakperceptie te ontrafelen, gebruik makend van neurofysiologische en gedragsmatige technieken. Deze benadering zal een beter inzicht in de neurofysiologische basis van de interactie tussen tweetaligheid en stotteren en in de aard van ontwikkelingsstotteren zelf verschaffen.