Stenen huisarchitectuur verschijnt voor de eerste maal in noordwest Gallië in de Romeinse periode. De overgang van inheemse huisbouw in vergankelijke materialen naar woningen in steen is een belangrijke mijlpaal in de geschiedenis van de regio en toont aan hoe lokale inwoners interageerden met de Romeinse cultuursfeer. Dit project onderzoekt een onderbelicht corpus van rurale stenen woningbouw in noordwest Gallië, niet vanuit economisch maar vanuit sociocultureel perspectief om beter te begrijpen 1) hoe de lokale elites Romeinse architecturale ideeën overnamen en aanpasten, en 2) hoe deze noordwestelijke perifere regio cultureel was geïncorporeerd in het rijk, niet door een netwerk van steden, maar steunend op een netwerk van lokaal verankerde doch Romeins geïnspireerde rurale woningen. Dit project kaart dus ruimere historiografische en theoretische punten aan, zoals culturele veranderingen op lange termijn, sociale netwerken, zelfrepresentatie bij de elite, identiteitspolitiek en technologische innovatie. Naast de hoge nood aan een herziene synthese van landelijke stenen woningbouw in dit deel van het rijk, wil dit onderzoek ook een meer genuanceerd socio-cultureel interpretatief denkkader aanbieden voor andere perifere gebieden. De methodologie is vernieuwend in het gebruik van GIS voor de studie van de gebouwen in hun natuurlijk en menselijk landschap en dit op lokale, regionale en imperium-wijde schaal.