Dit project beoogt de eerste uitgebreide studie over de karakterisering van vrouwen in Middeleeuwse islamitische filosofische teksten. De studie zal zich vooral richten op Ibn Rushd (Latijn: Averroes), maar zal ook al-Ghazali, al-Farabi en Ibn Arabi omvatten. Ibn Rushd is vooral bekend door zijn commentaren op Aristoteles. Hij speelde een beslissende rol in de islamitische wereld als een pleitbezorger voor de Griekse filosofie en zijn geloof in de rede dat superieur is aan openbaring hij ongebruikelijk voor zijn tijd. Hij werd verdacht van ketterij en in ballingschap gestuurd. Maar hij triomfeert in de Latijns-Westen, waar zijn commentaren vanaf de 13e eeuw in het Hebreeuws en Latijn werden vertaald verder. Al meer dan driehonderd jaar lezen westerse geleerden Aristoteles via Ibn Rushd's commentaren. De radicale aspecten van zijn denken vormden de essentiële achtergrond voor de ontwikkeling van de moderne filosofie en de Verlichting in het Westen. Het is eerlijk om te zeggen dat hij dat kan worden gezien als de brug tussen middeleeuwse en moderne filosofie. De conceptualisering van vrouwen in middeleeuwse islamitische teksten is nog niet bestudeerd. Aan het studeren zicht op vrouwen gaan hand in hand met de studie van verwante concepten, zoals 'natuur' (d.w.z. wat het betekent het is "natuurlijk" voor iemand of een groep mensen om op een bepaalde manier te zijn), fysiek versus mentaal verschillen, concepten van emotie en rede, en de oppositie of interactie tussen hen. Hoe deze concepten binnen de islamitische filosofie zijn opgebouwd, maakt deel uit van de studie, geen concept algemeen of tijdloos zijn.