In de 16e eeuw ontwikkelde Michel de Montaigne het essay. Dit nieuwe literaire genre was gekenmerkt door de opheffing van het oordeel, het in vraag stellen van autoriteit, de overlap ertussen feit en fictie, een menging van stijlen en een intens gebruik van citaten. In een tijdperk gekenmerkt door omwenteling, hij geprobeerd door te schrijven begrijpt zijn overbodige tijd. Naar essay betekent testen, wegen maar ook om uit te dagen, te testen en te proberen. Montaigne weerspiegelde zich aldus op religieus, sociaal en politiek vlak problemen in zijn essays en daagde de vaste ideeën van zijn tijd uit. In de volgende eeuwen volgden vele auteurs het voorbeeld van Montaigne en brachten het essay op het niveau van een gevestigde literair genre. De kwaliteiten van het essay bleven niet onopgemerkt voor andere artistieke disciplines. In de 20e eeuw leenden filmmakers strategieën en methoden uit het geschreven essay en paste ze aan hun praktijken aan. De transformatie van het geschreven essay naar experimentele film was gedefinieerd als 'Essay film'. Vandaag zien we een vergelijkbare trend in documentaire praktijken in de podiumkunsten. Veel van de strategieën, methoden en discoursen gebruikt door documentaire-artiesten zijn afgeleid van de essay. Hoewel het essay en de theoretisering ervan uitgebreid zijn bestudeerd in literatuur en film studies, een vergelijkbaar theoretisch kader ontbreekt in theater- en prestatiestudies. Mijn onderzoek vult deze theoretische lacune aan door een nieuw theoretisch kader te construeren voor de studie van de opkomst van het essay in hedendaagse podiumkunsten.