Epische poëzie wordt traditioneel beschouwd als een mannelijk genre, geschreven door en over mannen. Dit project probeert deze opvatting te nuanceren door de aandacht te vestigen op epische verzen geschreven door vrouwen in de vroegmoderne IberoAmerikaanse wereld. Vrouwen in de Spaanse en Portugese wereldrijken schreven niet alleen volwaardige epen, maar namen (samen met mannen) ook deel aan literaire competities waarvoor ze gedichten schreven. In sommige gevallen kregen ze zelfs een officiële opdracht om poëzie te schrijven of werkten zij samen met mannelijke auteurs. Dit project betoogt dat deze teksten om twee redenen over het hoofd werden gezien. Ten eerste zijn veel van deze gedichten geschreven in een context van lokale festiviteiten en daarom, ondanks het gebruik van een epische stijl, beschouwd als gelegenheidspoëzie. In tegenstelling tot de traditionele epen bieden deze gedichten een indirecte reflectie op de historische feiten: ze focussen op gebeurtenissen van transnationale betekenis maar doen dat vanuit het perspectief van de lokale herinnering. Ten tweede combineren veel van deze gedichten verschillende genres, waardoor ze vaak moeilijker te classificeren zijn. Door het werk van deze vrouwelijke dichters, afkomstig uit verschillende regio's (Spanje, Portugal, Mexico) en omstandigheden (nonnen, echtgenotes, een exslaaf van Morisco-afkomst), te recupereren, tracht ik het inclusieve en dynamische karakter van het epische genre te laten zien.