Natuurbehoud is vandaag een belangrijke bekommernis. We vergeten echter dat in het 20ste-eeuwse Frankrijk, tijdens het verval van de plattelandsgemeenschap, vrouwen zich al richtten op het schrijven over de natuur. Zo sloegen ze erin zich aan de literatuur te wijden, ondanks de toenmalige opinie dat het abstract denkvermogen, nodig voor literaire creatie, niet voor vrouwen was weggelegd. Dit idee is vandaag omstreden, maar sommige schrijfsters uit het verleden blijven onopgemerkt in de literatuurgeschiedenis. Dit project zal deze vrouwen, vergeten of bekend, de aandacht geven die ze verdienen door middel van een ecopoëtische (her)lezing. Groeiend milieubewustzijn leidde tien jaar geleden in de Franse literaire kritiek tot de opkomst van de “ecopoétique”. Deze discipline, die, verder bouwend op de ecokritiek, de relaties tussen literatuur en natuur bestudeert met nadruk op de vorm van de tekst, nodigt uit om het verleden te herbezoeken en soms vergeten teksten te (her)ontdekken. Ik zal bestuderen hoe en in hoeverre de natuur zich doorheen de teksten van Colette, Bemer-Sauvan, Borrély en Mauron manifesteert. Ik zal analyseren welke strategieën deze auteurs hanteren om het mineralen-, planten- en dierenrijk voor te stellen en hoe en in welke mate ze in hun teksten waarde toekennen aan de natuur. Bovendien zal ik de rol bekijken die plaatsen en herinneringen hierin spelen. Zo zal ik de literaire verbeelding van vrouwen onderzoeken, die niet zozeer overeenstemt met de clichés.