Sinds twee decennia bepaalt de laatste dictatuur (1976-1983) het maatschappelijke debat in Argentinië. Door een analyse van zes romans die taboes van geïnstitutionaliseerde herinneringsnarratieven aankaarten, wil dit proefschrift aantonen hoe de recente literatuur de grenzen van deze discussie doorbreekt. Daarvoor combineer ik Bakhtins polyfonie-concept met Williams’ theorieën over vertelconventies en Erlls recente denken rond de retorica van het collectieve geheugen.