Dit project beoogt een herinterpretatie van hagiografie als een instrument van translokale gemeenschapsvorming en netwerking tijdens de Lange Tiende Eeuw (c. 880–1030). Volgens de traditionele visie was de dominantie van dit genre een symptoom van de achteruitgang in de reikwijdte en thematiek van institutionele, sociale en culturele netwerken. Dit beeld valt echter moeilijk te rijmen met het feit dat (a) hagiografische teksten blijk geven van een sterke intertekstualiteit, (b) ze talrijke verwijzingen bevatten naar toenmalige connecties tussen religieuze gemeenschappen en (c) auteurs deze connecties verankerden in een legitimerend verleden. Dit wijst erop dat hagiografieën werden gecreëerd met het oog op het aanleggen van ‘imagined communities’ van religieuze groepen en resiliente netwerken voor de uitwisseling van menselijk en cultureel kapitaal. Door middel van een innovatieve combinatie van state of the art Historische Netwerkanalyse en discursieve analyse zullen de onderzoekers de eerste geïntegreerde en grootschalige studie uitvoeren van de drie indicatoren van het verstrengelde karakter van hagiografie. Op die manier zal het project komaf maken met de beeldvorming van de Lange Tiende Eeuw als een periode waarin het lokale het dominante paradigma van sociale en culturele productie was. Bovendien zal het tot een methodologische doorbraak leiden in het onderzoek naar het verband tussen translokale gemeenschapsvorming, netwerkvorming en schriftcultuur.