In 21ste-eeuws Nederlands proza dialogeert christelijk discours vaak met discoursen over seksualiteit, gender en culturele identiteit. Dit onderzoek stelt de vraag naar de culturele betekenis en narratieve inbedding van deze dialoog in 21ste-eeuws proza van Nederlandse auteurs. Voortbouwend op het post-secularisme, dat onderzoekt hoe religie transformeert in de context van moderne tendensen, gaat dit project ten eerste na welk effect discoursen over gender, seksualiteit en culturele gemeenschap hebben op het christelijke discours. Om ook het omgekeerde effect in kaart te brengen, stelt dit onderzoek daarnaast de vraag of het christendom in deze werken vooral een onderdrukkende of emancipatorische werking heeft in relatie tot gender, seksualiteit en culturele identiteit. Bij het beantwoorden van deze vragen over wederzijdse impact is er ten slotte aandacht voor de rol van de literaire vorm in deze interacties. Nagaan of interacties verschillen naar gelang van het narratieve niveau waarop ze zich voordoen (het vertelde of de vertelling), zorgt voor een beter begrip van de wijzen waarop romans identiteitsvectoren benaderen waarvan de dialoog vaak tot maatschappelijke discussie leidt. De rol van het christendom in culturele identiteit zorgt immers geregeld voor controverse, evenals de christelijke houding tegenover discoursen over seksualiteit en gender.