In België ontstond de Egyptologie later dan elders in Europa, maar eenmaal onder stoom
maakte een snelle groei door in de loop van de eerste helft van de 20e eeuw. In de jaren 1930
Brussel werd af en toe zelfs 'de hoofdstad van de egyptologie' genoemd. Piramides en
Progress onderzoekt hoe deze opmerkelijke ontwikkeling zich afspeelde in de context van
Belgisch industrieel en politiek expansionisme naar Egypte, een proces dat begon in de 19e eeuw
eeuw, bijna vanaf het moment dat de Belgische staat in 1830 werd opgericht
tijd, België in alle opzichten streefde ernaar een speler op een wereldwijde schaal te worden. Dit streven niet
alleen bezorgd over Congo, dat een echte kolonie zou worden, maar gebieden over de hele wereld.
Egypte, met zijn strategische ligging in Afrika en zijn fascinerende oude monumenten, speelde een sleutel
rol. Maar wat heeft deze Belgische interesse in Egypte gemotiveerd? Hoe hebben de Belgische koninklijke familie, politici,
diplomaten, industriëlen en intellectuelen opereren binnen de expansionistische doctrine? En hoe
heeft de wetenschappelijke discipline van Egyptologie zich in België ontwikkeld binnen deze expansionist
kader? De persoonlijke, institutionele en commerciële netwerken van de verschillende spelers zijn dat wel
onderzocht, en de vraag wordt gesteld hoe dit leidde tot een klimaat waarin beroemde Egyptologen
zoals Jean Capart bleek in staat om hun discipline de prominente positie te geven die het uiteindelijk verwierf
in België.