In vergelijking met volwassenen zijn kinderen vlotter in het leren van taal. Het is nog steeds niet duidelijk waarom. Het doel van het huidige onderzoeksproject is om deze vraag vanuit een op-geheugen-gebaseerd perspectief te benaderen. We veronderstellen dat leeftijdsafhankelijke gevoeligheden in het leren van taal het gevolg is van een verschuiving in het gebruik van een vroeg ontwikkeld procedureel geheugen (PG), dat gespecialiseerd is in impliciet leren van sequentiële aspecten van taal (bijvoorbeeld fonologie en grammatica), naar het gebruik van het laattijdig ontwikkelde declaratief geheugen (DG) dat gespecialiseerd is in het expliciet leren van willekeurige relaties in taal (bijvoorbeeld een woord en de betekenis ervan). DG verstoort het impliciet leren van basale taaleigenschappen in PG. In het hele project zullen we ons concentreren op het leren van nieuwe fonologische restricties, grammaticale regels, lexicale vormen en semantische associaties, met behulp van vier gekende paradigma's. We zullen onderzoeken welke aspecten van taal een voordeel voor kinderen opleveren, wanneer dit voordeel kan worden waargenomen in de ontwikkeling, en wat de cognitieve basis is van dit voordeel. Dit zal worden onderzocht met behulp van gedragsstudies en Transcraniële Magnetische Stimulatie. Het doel is om nieuwe theoretische inzichten te verwerven in de interactie tussen taal en geheugen, en een nieuwe paradigmatische benadering aan te bieden die verder kan worden toegepast om de cognitieve basis van normale en pathologische taalontwikkeling beter te begrijpen.