Het project herevalueert de relatie tussen moderne theorieën van literaire, psychoanalytische en filosofische fragmentatie en Michelangelo Buonarroti's late artistieke stijl, non finito. Het onderzoek onderzoekt de invloed van Michelangelo's poëzie op het oeuvre van Rainer Maris Rilke en diens vertaling van Michelangelo's gedichten, evenals de ontwikkeling van latere variaties van niet-finito in het modernisme.
De tweede module van het project analyseert de manuscripten van Michelangelo's poëzie en resulteert in de creatie van een nieuwe kritische editie en een facsimile. Het bevat alle tot nu toe ongepubliceerde tekeningen in de marge van de poëtische werken van Michelangelo.
De laatste module van het project biedt een bredere meta-analyse van theorieën van fragmentatie in relatie tot Freuds theorie van het onbewuste en zijn begrip van Italië als een plaats van blijvende betekenis, verbogen door zijn geschriften over Michelangelo. De module concentreert zich ook op het probleem van de poëtische toon die door de samengestelde figuur van het tekstbeeld in zowel Rilke als
Michelangelo, evenals in de Franse en Duitse symboliek van de 20ste eeuw, van Stéphane Mallarmé tot Paul Celan en René Char, en zal gebruik maken van mediatheorieën over de poreuze aard van tekst en beeld. Samen volgen deze drie modules een geschiedenis op van het fragment in literatuur, filosofie en poëzie naar Rime en non-finito van Michelangelo, dat ten grondslag ligt aan het belang van het fragment in de productie van westerse culturele bouwwerken.