Veel traditionele landschappen in Europa, bijv. pastorale landschappen, zijn de afgelopen decennia verloren gegaan samen met hun waarden voor de samenleving en de (nauwelijks bestudeerde) kennis over duurzaam landschapsbeheer. Inspanningen om de overgebleven landschappen te beschermen als cultureel erfgoed of natuurreservaten hebben geen noemenswaardig effect gehad. Paradoxaal genoeg zijn drie van de belangrijkste factoren die het verlies van traditionele landschappen veroorzaken – behoud van ‘wilde’ natuur, agromilieu-regelingen en toerisme – nauw verbonden met de dominante beleidsbenaderingen die land abandonment in deze landschappen wil tegengaan. Door middel van drie case studies in traditionele hoogland-laagland transhumance systemen in Spanje, Ierland en Frankrijk en door landschapsecologie en sociale theorie te integreren, onderzoekt dit project de verschillende perspectieven op landschapsbeheer die in beleid en in de praktijk worden gebruikt. De onderzoekshypothese – dat landschapsgerichte beheerperspectieven dominant zijn gebleven in de praktijk, terwijl het beleid rond traditionele landschappen een sectorale benadering heeft ontwikkeld – zal worden getest door geïntegreerde landschapsanalyses te combineren met een grounded theory benadering toegepast in zowel interviews met herders als in een beleidsanalyse. De resultaten zullen verklaren waarom het huidige beleid niet is aangepast aan transhumance en hoe dit in de toekomst kan worden verbeterd.