Dit project biedt de eerste, noodzakelijke literair-esthetische herwaardering van een belangrijk historisch dichtwerk: het lang genegeerde Sanskrit epos Pṛthvīrājavijaya “De overwinning van Prithviraj” (1192-3). Dit epos staat aan het begin van een lange, nog steeds lopende traditie van heroïsche en onheroïsche vertellingen over de beruchte Noord-Indiase koning Prithviraj Chauhan (r. 1178-1193), nu beter bekend als de 'laatste hindoe-keizer van Delhi'. Dit project onderzoekt de intrigerende continuïteit waarmee premoderne schrijvers Prithviraj voorstelden als de belichaming van een slaperig/moreel blind koningschap. Vaak met een gevoel voor ironie, werd zulke kritiek ingebed in het heroïsche formaat van het episch lofgedicht. Dit onderzoekt daagt dus de dominante historiografische en sociaal-politieke manier van tekstanalyse uit. In plaats van te kijken hoe een historische figuur doorheen de tijd kristalliseert als ‘historical memory’ in deze zogenaamde ‘politieke lofgedichten’, onderzoekt dit project de ongeziene populariteit van historische literatuur in Noord-India vanaf 1000 AD als een literaire beweging. Deze lijkt te kristalliseren rond de nieuwe figuur van de dichter-historicus, die zijn persoonlijke, kritische stem luid hoorbaar maakt. Door Sanskriet historische epiek te herwaarderen als innovatieve literaire teksten, zoekt dit project komaf te maken met nog steeds heersende oriëntalistische ideeën over de statische, oncreatieve aard van middeleeuwse Sanskrietpoëzie.