Dit project onderzoekt een corpus van historiografische teksten, voornamelijk universele kronieken, samengesteld door vier historici die nauw verbonden waren met het hof van de Mamlukse sultan al-Nāṣir Muḥammad: Baybars al-Manṣūrī, al-Nuwayrī, Ibn al-Dawādārī en Abū l-Fidāʾ (sterfdata 1325-40). Het betoogt dat deze teksten getuigen van een specifiek historisch discours dat verder gaat dan formuleringen van legitimering en sultanische hegemonie. Deze historici stelden alomvattende kronieken samen die begonnen bij de schepping of bij het begin van de Islam om te laten zien hoe de geschiedenis logischerwijs en onvermijdelijk culmineerde in de huidige regering van al-Nāṣir Muḥammad. Deze vormen van schrijven over het verleden reflecteerden contemporaine politieke en sociale belangen door middel van compilatie, selectie, parafrase en compositie. Deze methodes worden gelezen als een discours over de betekenis van geschiedenis, dat in de teksten op verschillende manieren wordt uitgedrukt. Het project bestudeert de intertekstualiteit van dit corpus van teksten en hun positie binnen de Arabische geschreven traditie door close en distant reading, en door de materialiteit van de manuscripten van deze teksten te bestuderen, waarvan vele delen in holografische vorm bewaard zijn gebleven. Het project stelt dat een dergelijke holistische benadering nodig is als we auteurschap en de werking van patronage in deze en andere historiografische teksten uit de periode willen evalueren.