Recent onderzoek in de geschiedenis van de analytische filosofie heeft blootgelegd hoe de visies op logica van Frege, (vroege) Russell, en (vroege) Wittgenstein cruciale verschillen vertonen met de visies die dominant zijn in de hedendaagse analytische filosofie. De voormalige visies worden ‘universalistisch’ genoemd, de hedendaagse ‘schematisch’. Dit roept een nieuwe onderzoeksvraag op: Hoe voltrok zich de overgang van universalistische naar schematische visies in de analytische filosofie? Mijn project ontwikkelt een antwoord op deze vraag doorheen een studie van het vroege werk van Carnap en Quine. Door hun werk te interpreteren tegen de achtergrond van het historisch onderzoek naar universalistische visies op logica, zal ik bestuderen hoe zowel Carnap als Quine belangrijke stappen zetten richting schematische visies, stappen die voortkomen uit de verschillende manieren waarop ze beïnvloed zijn door de voorafgaande visies op logica van Frege, Russell, en Wittgenstein, en de manieren waarop ze deze op hun beurt transformeren. Niettegenstaande dat zowel Carnap als Quine de overgang naar schematische visies in algemene termen onderschrijven, zijn ze het grondig oneens over de filosofische gevolgen van deze overgang. Wat daarbij op het spel komt te staan, is het zelfbegrip dat analytische filosofen behoren te hebben in de nasleep van deze ingrijpende overgang naar schematische visies, een overgang die nog steeds bepalend is voor de analytische filosofie.