De Khoisan zijn volgens velen uitgestorven maar ze laten zich sinds het einde van apartheid steeds meer gelden. ‘Khoisan revivalists’ verwerpen hun raciale classificatie als ‘Kleurling’ en vechten hun marginalisering aan door hun inheemsheid te benadrukken. Inheemsheid gaat steeds meer de competitie aan met ‘ras’ als politiek kapitaal sinds de oproepen tot versnelde landhervorming en dekolonisatie van de Bantoesprekende meerderheid. Zowel tegenstaanders en bondgenoten hebben intussen positie ingenomen. De Khoisan heroplevingsbeweging en de politiek rond inheemsheid moet worden gezien in relatie tot settler-kolonialisme als een vorm van overheersing die aan apartheid voorafging en als doel heeft om de inheemse bevolking te ‘elimineren’. Zuid-Afrika is een unieke casus omdat meerdere actoren aanspraak maken op inheemsheid, op diverse wijze en voor verschillende redenen. Ik onderzoek deze dynamiek door een kritische dialoog aan te gaan met settler-colonial studies en etnografisch veldwerk uit te voeren in Kaapstad en de Johannesburg/Pretoria regio. Ik analyseer hoe de Khoisan en betrokken partijen settler-kolonialisme definiëren, weerstaan en ongedaan maken, zowel op discursief vlak als in de praktijk. Door voorbij apartheid te denken levert mijn aanpak een originele interpretatie van de Zuid-Afrikaanse samenleving op, evenals nieuwe analytische instrumenten om settler-koloniale samenlevingen, discussies over dekolonisatie en de politiek van inheemse heropleving te doorlichten.