In Postdramatisches Theater (1999) onderzocht Hans-Thies Lehmann het failliet van de klassieke narratie en de klassieke dramatische esthetiek. Daarbij worden neiuwe mogelijkheden gecreëerd voor de autonome slagkracht van woord, beel en klank in een betekenispraktijk. Deze mogelijkheden worden onderzocht binnen de artistieke praktijk van de podiumkunsten en de nieuwe media en binnen het domein van de theaterwetenschappen, vanuit een wederzijdse dialoog.