Van de gevangenis wordt verwacht dat zij naast afschrikken, vergelden en de maatschappij beschermen ook de re-integratie faciliteert. Re-integratie is evenwel afhankelijk van een kwaliteitsvol leven met autonomie en zelfcontrole. Tot nog toe heeft onderzoek over zelfcontrole in detentie zich enkel gericht op de negatieve impact van de gevangenis op de cognitieve functies m.b.t. impulscontrole. De gevangenis is immers vaak een omgeving waarin beperking van autonomie en machteloosheid domineert. Omdat zij ook een resocialiserende functie heeft is het van belang te weten of gevangenistrajecten en -regimes ook zelfcontrole kunnen stimuleren. Dit onderzoek brengt de impact van de gevangenisomgeving op zelfcontrole tijdens en na detentie in kaart en gaat na hoe verschillende regimes, trajecten en invrijheidstelling samenhangen met verandering in zelfcontrole. Het onderzoek verenigt de methodologische sterktes en focus van neurowetenschappen en criminologie in een interdisciplinair design.