Ecuador en België zijn heel verschillende landen. Toch staan ​​ze voor vergelijkbare uitdagingen in het licht van de toegenomen kwetsbare bevolkingsgroepen en de noodzaak om de dekking van de gezondheidszorg te verbeteren. Dit project tracht bij te dragen met een aantal theoretische en empirische instrumenten die synergetische perspectieven van interculturaliteit en interprofessioneel zijn in het huidige welzijnsbeleid kunnen introduceren.

Geworteld in zowel padafhankelijke processen als neoliberale hervormingen, wordt Ecuador geconfronteerd met multidimensionale armoede van ongeveer 38%, met slechts 32% aan voldoende werkgelegenheid, naast gendergeweld en plattelands- en etnische uitsluiting. Het blijft een uitdaging voor gezondheidswerkers om getraind te worden in benaderingen die serieus omgaan met machts- en cultuurkwesties; kwesties die zowel interprofessionele als interculturele benaderingen vereisen. Evenzo huisvest België sinds de jaren 2010 een steeds groter wordende multi-etnische bevolking, waar het beleid er niet in is geslaagd om op adequate wijze zorg te bieden die cultureel gevoelig en dus effectief is, of op zijn minst om gezondheid en welzijn in een bredere culturele zin te vatten. Evenzo is een tekort aan opgeleid personeel chronisch geworden in het institutionele gezondheidslandschap, dat andere geïndustrialiseerde landen aanpakken door middel van interprofessionele praktijken die gericht zijn op het versterken van de traditionele rollen van professionals.

Hoewel de interprofessionele aanpak breed is bediscussieerd - en geleidelijk is aangenomen - in het noorden van de wereld, is dit minder het geval in landen als Ecuador. Ecuador daarentegen heeft de reputatie een interculturele lens in te zetten bij zijn meest recente hervormingen, waaronder de grondwet van het land.