Sinds het eerste artikel over koloniale architectuur in Congo verscheen in 1986, is een aanzienlijke hoeveelheid onderzoek gedaan over het onderwerp, met de nadruk op de late 19e eeuw prefab structuren van metaal, over de invoering van de modernistische ideeën in het ontwerp en de planning sinds 1920, op de opkomst van 1950 tropische modernisme en meer recentelijk, over “natievorming” -campaigns onder bewind van Mobutu. In de loop der jaren is het perspectief van de beurs verschoven van een aanpak die zich bezighouden met vraagstukken van stijl en vorm aan studies van de “politiek” van de (post) koloniale architectuur en de vormgeving van stedelijke landschappen. Hoewel sommige wetenschappers zijn begonnen om te kijken naar de rol van de spelers als missionaire gemeenten of, voor de periode na 1960, ontwikkelingshulp organisaties, het grootste deel van het huidige onderzoek legt nog steeds de architect in het midden van het onderzoek. Dit project stelt voor om die focus te verleggen door het naderen van de ingebouwde productie in de Democratische Republiek Congo uit een bouwgeschiedenis-perspectief. Door onderzoek van de rol van de drie grote gebouw agenten (de afdeling Openbare Werken van het ministerie van Koloniën, het Office du Transport du Congo en de Belgische bouwbedrijf Blaton), zullen we een andere architectonische geschiedenis van Congo ontstaan ​​tussen 1918 en 1975, waarin een aantal kritische thema's komen aan bod: de introductie van nieuwe betonnen technologieën, de invloed van transnationale netwerken expertise op te bouwen en de organisatie van de bouw van de arbeid.