De financialisering van huisvesting en de daaruit voortvloeiende sociaal-economische ongelijkheid in Europese steden vraagt om alternatieve vormen van productie en beheer. Eén van die alternatieven is het coöperatieve eigendommodel. Coöperaties functioneren binnen een kapitalistische woningmarkt maar zijn niet-speculatief en dragen bij aan het algemeen nut. De politieke omwentelingen van de 20e eeuw en de historische uitzondering van de welvaartstaat verhinderen echter een onderzoek naar coöperatieve huisvesting dat de potentiële rijping ervan zou belichten. Dit onderzoek analyseert de verwezenlijkingen en valkuilen van landhervorming en coöperatief eigendom en stelt de geschiedenis en theorie ervan in een bruikbaar licht voor het heden. Het probeert de drijfveren van coöperatieve initiatieven te begrijpen, de kwaliteiten van hun sociaal-ruimtelijke, ecologische en economische veerkracht te verwoorden en aanbevelingen te formuleren voor hun politieke ondersteuning.