TUNCOOP put uit ongebruikte archieven en interviews met planners, medewerkers en hun nakomelingen om kennis te creëren die ons kan helpen de impact van plattelandsplanning in het verleden op het verleden, de herinnering aan het verleden in het heden te begrijpen, en dus welke lessen hieruit moeten worden getrokken om mogelijkheden voor toekomstige planning te schetsen. Het biedt inzicht, niet alleen in 'wat er mis ging' met postkoloniale planning; door een politieke sociologie van de staat te bieden en deze naast een intellectuele geschiedenis van kritieken en alternatieve modaliteiten van samenwerking te plaatsen die in de jaren zestig gebruikelijk waren, begrijpen we de politieke krachten die alternatieve toekomsten afschermen. Dit project dringt door in het sediment van politieke subjectiviteiten dat de sociaal-culturele topografie vormt voor elke poging tot hedendaagse ontwikkeling. Op deze manier gebruikt TUNCOOP de casus Tunesië niet alleen om een ​​empirische en theoretische verdieping van een bepaalde historische ervaring te bieden, maar om ons te helpen de uitdagingen voor een gecoördineerde hedendaagse plattelandsontwikkeling te begrijpen. Bovendien overbrugt TUNCOOP een reeks literatuur die vaak geïsoleerd is opgevat, waarbij inzichten worden ontleend aan de studie van boerensubjectiviteit in kritische landbouwstudies, de archiefmethoden van de postkoloniale geschiedenis en de geschiedenis van macroplanning om de rol van boeren bij planning te begrijpen.