Cellen produceren een onverwacht groot aantal eiwitvarianten die starten op andere plaatsen dan deze verwacht wanneer vertaling van een transcript zou starten vanaf de geanticipeerde translatie startpositie. De meeste van zulke aminoterminale (N-terminale) eiwitvormen zijn kleiner dan het verwachte eiwit, doch sommige zijn langer doordat ribosomen beginnen vertalen vanaf posities die zich bevinden in de 5’ onvertaalde regio’s van een transcript. Bijna een vijfde van alle eiwit N-termini die in hogere eukaryoten geïdentificeerd worden, duiden op de aanwezigheid van N-terminale proteovormen, wat dus betekent dat proteomen veel complexer zijn dan verwacht. Een belangrijke vraag is nu wat de functionele impact is van deze N-terminale proteovormen? Eerder toonden we aan dat N-terminale eiwitvormen die hun oorsprong vinden vanaf eenzelfde gen, een verschillende stabiliteit kunnen hebben in cellen. In dit project werpen we de hypothese op dat N-terminale eiwitvormen in verschillende, tot op heden niet-gekarakteriseerde eiwitcomplexen kunnen voorkomen. Om dit te evalueren zullen we starten met het opstellen van een zo uitgebreid mogelijke cataloog van N-terminale eiwitvormen die door een humane cellijn tot expressie gebracht worden. Bioinformaticatoepassingen zullen dan gebruikt worden om 100 genen te selecteren die coderen voor verschillende N-terminale eiwitvormen. Daarna zal een nieuwe technologie om eiwitcomplexen te bestuderen, Virotrap genaamd, gebruikt worden om de eiwit interactiepartners van deze eiwitvormen te identificeren. In een laatste fase zullen geselecteerde eiwit-eiwit interacties verder gevalideerd worden in geschikte modelsystemen en zullen de functies van bepaalde N-terminale eiwitvormen onderzocht worden op het niveau van de cel.