Neurodiversiteit bij mannelijke auteurs geldt als teken van genialiteit, terwijl onconventionele vrouwelijke auteurs historisch gezien veel eerder geassocieerd werden met stigma, diagnoses en institutionalisering. Doel van dit project is de analyse van neurodiversiteit en haar benoemingen in moderne en naoorlogse literatuur van Duitse/Oostenrijkse schrijfsters en hun egodocumenten. Via o.a. een studie van de visuele kwaliteit van de taal peilt de studie naar een methodologische kruisbestuiving van literatuurwetenschap, Critical Disability Studies en neurofenomenologie.