In de late 17de-eeuwse Frankrijk was er een algemene consensus dat maquettes uit de Romeinse oudheid en de Italiaanse Renaissance niet meer per se voorzien geldig criteria voor het architectonisch ontwerp. Dit moment van crisis op instigatie van een debat over nieuwe en geldige architectonische principes. Eerdere studies hebben betoogd dat dit debat maakte deel uit van pogingen van de Franse koninklijke een scala aan culturele en wetenschappelijke praktijken te institutionaliseren. Het huidige project richt zich op het proces waarbij nieuwe normen voor de architectuur werden opgericht. Zij stelt dat deze normen ontstaan ​​door homologating twee andere verhandelingen, namelijk het juiste gebruik van de taal en de juiste hoofse etiquette. Architectuurtheoretici wendde zich tot theorieën over taal en etiquette, omdat deze theorieën aan te pakken met hetzelfde probleem geconfronteerd door architecten, te weten of en hoe de stijl en uitstraling moet aanpassen aan hoofse mode. In tegenstelling tot de architectonische verhandelingen van de Italiaanse Renaissance, de verhandelingen over taal en etiquette zorgen voor een verfijnde kader om dit probleem te bespreken. Als gevolg van de homologatie van de architectuur aan de taal en etiquette, nieuwe ideeën over ornament, stijl en mode ontstaan, waarin de architectuur bezig met een bredere culturele dialoog.