Primaire progressieve afasie (PPA) is een progressieve vorm van dementie die wordt gekenmerkt door de mondiale
verlies van taalvaardigheid en eerste behoud van andere cognitieve functies. Drie varianten van PPA
- logopenisch, semantisch en niet-vloeiend / agrammatisch - zijn in consensus afgesloten met een
internationale groep onderzoekers (Gorno-Tempini et al., 2011). Deze classificatie is echter
voornamelijk gebaseerd op klinische criteria. Sinds Aerts et al. (2015) hebben besloten dat elektrofysiologisch
registratie is gevoeliger dan gedragsevaluatie bij patiënten met afasie na een beroerte,
neurofysiologische taal-markers zijn nodig voor de differentiële diagnose van de PPA
subtypes. De betrokken onderzoeksgroep heeft al een haalbare en genormeerde methode ontwikkeld
neurofysiologische testbatterij om taal te onderzoeken op het niveau van fonologie, semantiek en
grammatica bij zowel gezonde controledeelnemers als patiënten met afasie. Het uiteindelijke doel hiervan
project is om het classificatiesysteem te verfijnen en / of aan te passen aan neurofysiologische languagemarkers.
Vandaar dat dit voorstel fundamenteel onderzoek in taal omvat. De nieuwigheid van de
voorstel is aangegeven door het gebrek aan kennis over de geleidelijke en selectieve ontbinding van
taalnetwerken en de gerelateerde neuroplasticiteit van taal in een degeneratieve centrale zenuw
systeem. De kracht van het voorstel werd bepaald door de goed ontwikkelde EEG-opzet en de
mogelijkheid om de huidige PPA-taxonomie objectief te bevorderen.