Het voorgestelde project traceert de genealogie, materialisatie en erfenis van verschillende vormen van verkeersarchitectuur in de jaren 1950 tot 1980. We willen onderzoeken hoe verbeeldingen van infrastructuurprojecten in West-Afrika werden gematerialiseerd in transportarchitectuur op verschillende schaalniveaus, van lokaal tot territoriaal, en wie daarin een rol speelde. Daarbij worden noties van zowel historische als huidige "disconnections" en "ruination" bevraagd. We richten ons op het westelijke, zogenaamd minst toegankelijke deel van de grotere regio (Liberia en Ivoorkust). De centrale vraag over de materialisatie van de verkeersarchitectuur zal resulteren in een multi-scalair onderzoek naar de bouwmaterialen en -technologieën, de actoren en netwerken die bij de planning betrokken waren, en naar de uitvoering en het onderhoud van deze projecten. Vanuit disciplinair oogpunt willen we architectuurgeschiedenis verbreden door een aandacht voor onderbestudeerde typologieën, actoren en regio's, en door het inzetten van zowel gangbare als meer vernieuwende onderzoeksmethoden met betrekking tot de gebouwde omgeving. Onze voorgestelde aanpak vertrekt van een dialoog met de transportgeschiedenis, de wetenschaps- en technologiestudies en de antropologie van infrastructuur, en steunt op een methodologisch kader van nieuwe manieren van cartografie en mapping over de schalen heen. Het project zet in op samenwerking tussen onderzoekers uit het "Noorden" en het "Zuiden".