Van mensenrechten wordt steeds vaker gezegd dat ze in crisis zijn. Naast de ondermijnende kritiek die vooral een politieke agenda baat, is er ook gegronde bezorgdheid van wetenschappers en praktijkmensen die stellen dat mensenrechten te geformaliseerd en geïnstitutionaliseerd zijn geworden om nog echt bescherming te kunnen bieden aan degenen wiens rechten geschonden worden, met name op een moment waarin de grootste mensenrechten vraagstukken complex en meerlagig zijn en zich stellen in een al even complexe en snel-veranderende sociale omgeving. Het is daarom de vraag of ons huidige begrip van wat een mensenrechtenschending is en wie daarvoor rekenschapsplichtig is, niet ongeschikt is geworden om nog de dagdagelijkse ervaringen van rechthebbenden te reflecteren. In die zin kan inderdaad gesteld worden dat mensenrechten in crisis zijn. Als ze het kader willen blijven waarbinnen samenlevingen over (sociale) rechtvaardigheid nadenken, is het noodzakelijk een aantal ingebakken veronderstellingen en karakteristieken van de bestaande mensenrechtenarchitectuur te herzien. Er is, meerbepaald, een urgente nood aan een meerzijdige interpretatie van rekenschapsplichtigheid. Dat is wat dit multidisciplinair project beoogt te bieden.