Het kinase RIPK1 kreeg het voorbije decade veel aandacht wegens zijn vermogen om het doodsignaal te transduceren, wiens consequenties geïmpliceerd werden in de pathogenese van verschillende ziektes. Hoewel deze bevindingen het recente gebruik motiveerden van RIPK1 kinase inhibitoren in humane klinische proeven, blijft het onduidelijk hoe actief RIPK1 het doodsignaal transduceert, wat een belangrijke en onbeantwoorde vraag is in het veld. Inderdaad, geen lethaal RIPK1 substraat werd tot nu toe geïdentificeerd. In onze onderzoeksgroep hebben we een fosfoproteoom screen uitgevoerd om lethale RIPK1 substraten te vinden. Mijn doel in dit project is om de verkregen hits te valideren als bona fide RIPK1 substraten en om uit te zoeken hoe deze contribueren tot celdoodinductie. Om dit doel te bereiken, stel ik een benadering voor waarbij experimenten op het biochemische, cellulaire en in vivo niveau gecombineerd worden. Hiervoor zal ik substraat-deficiënte cellijnen via de Crispr/Cas9 technologie genereren en deze cellen reconstitueren met substraat fosfomutanten. Ook zullen we een fosfospecifiek antilichaam tegen het substraat ontwikkelen en een transgene muislijn genereren die fosfodeficiënte substraat expresseert. Het belang van de fosforylatie zal bestudeerd worden in de fysiologische context van Yersinia infectie en de pathologische context van TNF-gedreven chronische en acute pathologieën, verschillende gevalideerde in vivo modellen van RIPK1 cytotoxiciteit.