In dit project wordt de vroegmoderne attitude tegenover de natuur onderzocht via de populaire literaire genre van het ‘hofdicht’. In dit genre worden de landhuizen en tuinen van de elite geprezen. Door de lof op de tuinen, uiten de dichters een verlangen naar een leven in de natuur, maar via de productie van geometrische en afgesloten tuinen, streeft men ernaar de natuur te controleren. Ik onderzoek hoe die biofiele en ecofobe tendensen in de zeventiende-eeuwse tuincultuur worden weerspiegeld in het ‘hofdicht’ om een beter inzicht te creëren in de heersende ideeën over natuur in de Nederlandse Republiek. Deze ecokritische analyse benadert de vroegmoderne gedichten vanuit de huidige context van de klimaatcrisis en de contemporaine interactie met de natuur: in hoeverre kunnen we gelijkaardige spanningen tussen liefde en angst voor de natuur herkennen in onze hedendaagse omgang met de omgeving?