Het west-Antarctisch schiereiland (WAP) ondergaat sterke veranderingen. Het zee-ijs seizoen is bijna 100 dagen ingekort en 87 % van alle gletsjers smelt af, met verregaande effecten op mariene ecosystemen. Een belangrijk, maar onderbelicht aspect van deze veranderingen, is het effect op de koolstofcyclus in de zeebodem. Zeebodems in polaire fjorden hebben een belangrijke functie als koolstofsink, wat een klimaat-regulerend effect heeft. Anderzijds zorgt het afsmelten van gletsjers ervoor dat meer sedimentpartikels in het water voorkomen, wat licht limiteert en dus koolstofopslag in biomassa van primaire producenten verhindert. Daarnaast is er ook meer bodemverstoring door ijsbergen, wat zorgt voor mortaliteit van zeebodemorganismen en snelle koolstofrecyclage. Dit kan de koolstof sinkfunctie van WAP fjorden en zo het potentiële klimaat-regulerend effect beperken. Gezien WAP gletsjers steeds meer zullen afsmelten, is het belangrijk om te begrijpen hoe de koolstofcyclus in de zeebodem verandert o.i.v. deze toenemende verstoring. In dit project zal ik de koolstofcyclus bestuderen in WAP fjorden met gletsjers in verschillende staat van afsmelten. A.d.h.v. eigen empirische en experimentele data zal ik biomassa productie, koolstofrecyclage en koolstofbegraving modelleren bij verschillende afsmeltcondities. Op die manier kunnen we voorspellen of WAP fjorden onderhevig aan de gevolgen van klimaatsverandering in de toekomst eerder zullen fungeren als koolstof ‘sinks’ of ‘sources’.