Na de Genocide tegen de Tutsi in 1994 in Rwanda, is een belangrijke Rwandese diaspora in Europa ontstaan. De genocide blijft een centrale plaats innemen in het collectieve geheugen van deze diaspora-gemeenschappen. Dit project tracht begrip op te bouwen van de herdenkingspraktijken die plaatsvinden onder Rwandese gemeenschappen in de diaspora, en vraagt ​​hoe het leven in ballingschap invloed heeft op culturele reacties op de genocide, hoe deze reacties worden bepaald door de cultuur en politiek van het gastland, en hoe effectief bestaande theoretische modellen verklaren de contexten van herdenkings- en creatieve praktijken bij het analyseren van uitingen van trauma. In het bijzonder zal het onderzoeken hoe verbannen Rwandezen onderhandelen over een transculturele ruimte om hun herinneringen te delen in de gastgemeenschap en het proces van culturele vertaling dat dit onvermijdelijk met zich meebrengt. Uitgaande van de Translating Pain (2009), 1 van Madelaine Hron, gaat dit project niet alleen in op Rwandese antwoorden op het trauma van genocide, maar ook op hoe hun ervaringen in ballingschap worden beïnvloed door dit trauma. Het onderzoekt de verschillende herdenkingsvormen (testimonial, visual, literary, performative) die Rwandezen aannemen om de gecombineerde traumatische ervaring van genocide en ballingschap over te brengen, en hoe deze pijn 'vertaald' wordt, zowel in taalkundig als cultureel opzicht, om hun doelgroep bereiken in de gastgemeenschappen. Naarmate de 25e verjaardag van de genocide nadert, is dit een actueel project dat de impact onderzoekt van geheugen en herdenking op Rwandese diaspora gemeenschappen die in Europa leven. Het doel is om nieuwe trends in de herdenkingscultuur in de Rwandese diaspora te identificeren, om hun specificiteit te verkennen en wat ze ons kunnen vertellen over hoe genocide wordt herinnerd in een breder vergelijkend, transcultureel kader. Het zal leiden tot een dieper inzicht in de manieren waarop verbannen gemeenschappen traumatische gebeurtenissen herdenken, waarbij wordt aangegeven hoe publieke herdenkingshandelingen kunnen worden gebruikt om dialoog te plegen met de gastgemeenschap.