De meeste filosofische theorieën over de politieke waarde van kunst beschouwen kunst alleen als een algemeen en abstract concept. Nieuwe en experimentele kunst, waarvan het karakter en doel nog niet vaststaat, lijkt in deze theorieën geen plaats te hebben. Dit wordt gereflecteerd in de onevenredige steun van de samenleving voor gevestigde in vergelijking met niet-gevestigde kunst. Dit project beoogt nieuwe en experimentele kunst te conceptualiseren aan de hand van de categorie ‘imminentie’. ‘Imminentie’ verwijst naar haar structurele non-plaats en negatieve verschijning: imminente kunst wordt nooit verwacht, maar in haar plotse verschijnen, is ze in staat om de dagelijkse gang van zaken te verstoren. Eerst zal ik de gebreken van de bestaande opvattingen in kaart brengen. Deze theorieën missen de unieke waarde van nieuwe kunst door alleen te focussen op haar instrumentele waarde of ‘essentiële waarde’. Daarmee leggen ze beperkingen op aan de toekomstige kunst en gaan ze voorbij aan het potentieel onverwachte en verrassende karakter. Vervolgens ga ik dieper in op de ontologische 'non-plaats' van imminente kunst. Voortbouwend op de filosofie van Adorno, Badiou en Rancière, draagt mijn onderzoek bij aan de ontwikkeling van een concept van imminente kunst, gericht op haar negatief ontologisch statuut en met het oog voor haar potentiële unieke politieke implicaties. Ten slotte illustreer ik de betekenis van imminente kunst aan de hand van concrete artistieke voorbeelden.