In onze steeds meer gedigitaliseerde samenleving zijn de belastingdiensten begonnen met het verkennen van de voordelen van
gegevens die worden verzameld door bedrijven, zoals energieleveranciers en aanbieders van telecommunicatie
en betalingsdiensten. De beschikbaarheid van deze zogenaamde 'big data' zou de wereldwijde strijd kunnen aangaan
tegen belastingfraude efficiënter. Tegelijkertijd betekent dit dat op grote schaal vaak privé is
informatie wordt verkregen door belastingautoriteiten, inclusief informatie over personen die dat niet doen
handelen op een frauduleuze manier. Bovendien kunnen belastingautoriteiten deze informatie met anderen delen
overheidsinstanties die de gegevens kunnen gebruiken voor hun eigen, niet-gerelateerde doeleinden.
Het gebruik van big data voor belastingdoeleinden lijkt niet verenigbaar met het verbod op visserij
expedities in belastingaangelegenheden. Volgens dit principe is belastingdienst in principe niet toegestaan
zoeken ("vis") voor informatie waarvan het bestaan ​​onzeker is. Dit principe lijkt in het algemeen
geaccepteerd door fiscale rechtenstudies, maar ook door wetgevers en rechters. Toch is het verbod op vissen
expedities worden niet altijd op dezelfde manier geïnterpreteerd. Bovendien is er geen expliciete juridische
basis voor dit beginsel, hoewel het zo algemeen aanvaard lijkt. Daarom is het doel hiervan
onderzoeksproject is om de verschillende betekenissen van dit principe te onderzoeken, om te bepalen of er een is
(n impliciete) rechtsgrondslag en uiteindelijk om te beoordelen of en onder welke voorwaarden belastingaudits op big data worden uitgevoerd
zijn legitiem.