Het bacteriële geslacht Burkholderia bestaat uit meer dan 100 soorten geïsoleerd van een verbijsterende
reeks niches. Velen van hen werken nauw samen met een groeiende lijst van hosts van verschillende
eukaryote koninkrijken. Deze interacties zijn vaak nuttig, maar Burkholderia kan pathogeen zijn
voor hun schimmel, plant of / en dierlijke gastheer. Vreemd genoeg is virulentie tegenover bepaalde gastheren geen
fylogenetische eigenschap. Plantaardige en menselijke pathogenen worden gevonden in de verschillende genomische clades,
met naaste verwanten die niet-pathogeen zijn. Bovendien zijn bekende virulentiefactoren slecht geconserveerd
binnen de Burkholderia genomen, wat aangeeft dat horizontale genoverdracht de sleutel is geweest om te keren
bepaalde soorten in ziekteverwekkers. Ondanks het ontbreken van duidelijke genoomkenmerken bij pathogeen
Burkholderia, een gemeenschappelijk kenmerk van soorten die verband houden met ziekten bij de mens (cepacia-syndroom,
melloïdose) lijkt het vermogen te zijn om tussenbeide te komen met verdedigingsmechanismen van de gastheer. Hoewel het exact is
De manier waarop dit gebeurt is behoorlijk verschillend in de verschillende soorten, allemaal gerelateerd aan degradatie
of inactivatie van immuun- en antimicrobiële eiwitten via extracellulaire proteasen of amidasen. Deze
project beoogt vergelijkende genomica, fenotypische analyses, proteomics en mutagene
studies in een grote selectie van Burkholderia-stammen van het Ugent Laboratory of Microbiology
verzameling om te onderzoeken of deze eiwitfamilies inderdaad essentieel zijn voor het vermogen van Burkholderia
om ziekteverwekkers te worden.